|
حادثه‌ی اتوبوس کاروان راهیان نور، حادثه‌ای بود که ده‌ها و بلکه صدها خانواده را عزادار کرد. دو روز پیش وقتی برای اولین بار این خبر از اخبار شبکه یک (غیر از شبکه خبر) پخش شد، مشغول خوردن ناهار بودم که کاملاً زهر شد و دل را خون کرد. اما اتفاقی که در نوع بیان اخبار و گفتگوها بود تلخی‌اش را دو چندان کرد. اینکه مسئولی صحبت کند که ما مسئول اعزام نیستیم و به تبع آن پاسخگو نیستیم درست است و شاید قانونی باشد ولی در اولین ساعت‌های اتفاق حادثه، این درست است؟ انصاف است؟ لحظه‌ای خود را فرض کردم که شاید من یکی از خانواده‌های این عزیزان هستم، چقدر این صحبت‌ها تلخ و ناگوار و غیر قابل تحمل بود. هر کسی تقصیر را گردن گروهی دیگر بیاندازد، حتی گردن جاده، این بیشتر نمک است بر زخم بازماندگان و سوء استفاده‌ی نابخردان! بنا به گفته یکی از پدران دانش آموز این یک امتحانی بود برای همه ما، از همه مسئولان گرفته تا من و شما. مرحبا به این پدر با بصیرت. کاش بعضی از مسئولان اندکی انصاف و بعضی دیگر تدبیر داشتند که شاهد وقوع این حوادث نباشیم و صد البته سر بلند هم بیرون بیاییم که متأسفانه...! عده‌ای هم مثل همیشه خواستند از آب گل آلود ماهی بگیرند ولی زهی خیال باطل! به این لینکها لینک - لینک - لینک - لینک مراجعه بفرمایید. [ دوشنبه 91/8/1 ] [ 12:22 صبح ] [ حسین هاتفی ]
|
منوی اصلی  حسین هاتفی کوله بارم سنگین، راه بسی طولانی و ناهموار، دستهایم کوتاه و خرما بر نخیل! سالهاست عهدی بسته ام، عنوانی مقدس را یدک می کشم و سربازِ نامهربانِ مهربان ترینم. | |
